Bezoek van Silvan Adams aan Bal Anand en Umang
Op 13 nov vertrek ik voor een weekje India . Ik ben erg benieuwd.
Het is immers alweer 6 jaar geleden dat ik het kinderhuis bezocht heb. Ik was toen 8 jaar.
In het kinderhuis worden we hartelijk ontvangen door de directrice Mevr. Sulu Kalro. Ze is blij verast dat ik al zo groot ben geworden en herinnerd zich nog het jongetje met de krullen wat op de trap zat.
We drinken thee en mogen naar de kinderen. Wat een schatjes allemaal. Ik draag ze, knuffel ze en geniet. Ondertussen is het als een lopend vuurtje door Bal Anand gegaan dat Silvan terug is. De verzorgsters die mij nog kennen, komen me enthousiast bewonderen en willen graag een knuffel. Fijn om zo warm welkom geheten te worden. We gaan naar de special need kinderen en ook hier ga ik met alle kinderen contact zoeken.
We ontmoeten ook Sanmitra; het sponsorkindje van ons. Sanmitra glundert nadat we hem verteld hebben dat we ook speciaal voor hem komen omdat we zijn sponsorfamilie zijn. Hij geniet van alle aandacht en er is direkt een klik tussen ons twee. We maken veel foto’s en beloven hem die allemaal op te sturen of aan Bas mee te geven.
De kinderen in het kinderhuis zien er allemaal blij uit en genieten helemaal als ze wat lekkers krijgen wat we voor hen mee hebben gebracht. Die week zijn we bijna iedere dag in het kinderhuis te vinden en het is jammer als het de laatste keer is en we weer afscheid moeten nemen.
We gaan ook een dagje naar Umang en ook hier ben ik zeer benieuwd naar. Hier heb ik uiteindelijk voor gelopen en om het nu eens in het echt te zien is, toch wel heel speciaal.
De weg ernaar toe is erg slecht door de vele regenval in Mumbai maar na 2 uur rijden komen we dan toch aan op Umang nadat we onderweg onze ogen uit hebben gekeken naar het overige verkeer, de huisjes en hutjes en de mensen die er lopen.
Umang is een oase van rust. Prachtig ! Wat een natuur en wat wonen deze kinderen prachtig. We drinken eerst thee en ontmoeten de kokkin. En wat een toeval, deze kokkin heeft ook voor mij gezorgd toen ik in Bal Anand woonde. Ze vind het geweldig dat ik op bezoek kom en ook van haar wederom een knuffel. We krijgen een rondleiding van Sulu en Petri (de vrijwilligster vanuit Nederland)
Prachtig om te zien hoe de kinderen wonen, werken en zo gelukkig kunnen zijn. We bewonderen het kippenhok wat al gebouwd is van het sponsorgeld en nemen een kijkje op het veld om te kijken wat er verbouwd word. Het vrijwilligershuis is klaar op wat kleinigheidjes na, en klaar om bewoond te worden.
We kijken waar het hospitaaltje gebouwd gaat worden. De inrichting word betaald met het sponsorgeld van de kennedymars.
Ook de workshop waar de kinderen van alles leren om te maken, om dit weer te verkopen is erg interessant om te zien.
We kopen wat spulletjes die de kinderen maken en horen dat dit geld naar de kinderen gaat zodat ze 1 keer per week wat voor zichzelf kunnen kopen. Dit kan snoep zijn maar ook spullen om zichzelf te verzorgen. Ze maken papieren zakken om fruit in te verkopen, theelichtjeshouders, armbandjes, drijfkaarsjes enz.
De teacher van de kinderen is nog een jong meisje maar ze doet erg goed werk.
We eten gezellig samen met Petri en Sulu. Er is heerlijk gekookt. De kokkin heeft veel gemaakt en wil graag dat we allemaal genoeg eten. Petri vertelt van alles over haar werk op Umang en geboeid luisteren we naar haar. Respect en bewondering voor dit meisje dat zich al zo thuis voelt op Umang.
Het was een indrukwekkend bezoek en we zijn allemaal geraakt door Umang. Met mezelf al de deal gemaakt dat als het hospitaaltje klaar is, ik terug kom om te kijken hoe het is geworden.
De week was vol indrukken maar zeer waardevol. Ik denk er met een warm gevoel aan terug !
Silvan Adams.
